حکایتی از سعدی....

حکایتی از سعدی....

محفل دوستان

یکی خوب کردار خوش خوی بود ———- که بدسیرتان را نکوگوی بود

به خوابش کسی دید چون در گذشت ———- که باری حکایت کن از سرگذشت

دهانی بخنده چو گل باز کرد ———- چو بلبل به صوتی خوش آغاز کرد

که بر من نکردند سختی بسی ———- که من سخت نگرفتمی بر کسی

————————————————————–

یکی خار پای یتیمی بکند ———- به خواب اندرش دید صدر خجند

همی گفت و در روضه ها می چمید ———- کز آن خار بر من چه گلها دمید

مشو تا توانی ز رحمت بری ———- که رحمت برندت چو رحمت بری

چو انعام کردی مشو خودپرست ———- که من سرورم دیگران زیردست

اگر تیغ دورانش انداختست ———- نه شمشیر دوران هنوز آختست؟

چو بینی دعاگوی دولت هزار ———- خداوند را شکر نعمت گزار

که چشم از تو دارند مردم بسی ———— نه تو چشم داری به دست کسی

کرم، خوانده ام سیرت سروران ———- غلط گفتم، اخلاق پیغمبران

منبع:مجله اینترنتی گونش آنلاین



نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:







موضوعات مرتبط: شعروادبیات ، ،

برچسب‌ها:
[ شنبه 27 اسفند 1390برچسب:متن,جالب,خواندنی,حکایت از سعدی,سعدی,حکایت,, ] [ 17:23 ] [ mohamad ]
[ ]